Serce Chopina

Polska to szczera mowa,
Słowa proste jak te,
To współpracy odmowa
Z tym, kto wrednie nam łże.
Bo polski czysty wieniec
Jasny bielą gryk,
Ma w swoim Chopinie
Muzykę wszechmuzyk.

Serce Chopina

Jedna z moich ulubionych stylistek i wizażystek – Asia Jawor, zaproponowała mi współpracę przy dość sporej sesji do magazynu Lounge. Jest to jeden z większych magazynów lifestylowo-modowo-lasnowych, dostępny w większych miastach Polski. Nader skwapliwie zgodziłem się na tą propozycję, gdyż po pierwsze współpraca z Asią to czysta przyjemność, a po drugie już dawno nie robiłem tak dużej i dobrze zorganizowanej sesji. Sesji, przy której pracowało naprawdę sporo osób, znacznie ułatwiając mi pracę, o czym za chwilę.

Ale o co chodzi z tym Chopinem?

Rok 2010 to rok pod patronatem Fryderyka Chopina. Artysty, który inspiruje nie od dziś. Dlatego też jedną z myśli przewodnich sesji, która zmaterializowała się w genialnie ekstrawaganckiej sukience-szopence było podkreślenie obecności tego ponadczasowego artysty w pop-kulturze. Swego rodzaju chęć zrzucenia Chopina z cokołu, odbrązowienia, spopularyzowania, przetłumaczenia geniuszu na język współczesny. Skoro idoli takich jak Che lub Curt Cobain nosimy na koszulkach, to dlaczegóż by nie nosić dumnie Frycka na sukience :)

Cytat powyżej jest oczywiście przejawem mojego kiepskiego poczucia humoru – to fragment jakże upierdliwej piosenki z filmu “Rys” – Serce Chopina. Piosenka ma z 200 zwrotek i jest wszystkim, czym pamięć o Chopinie być nie powinna – koturnem, martyrologią, winkelriedyzmem, mesjanizmem i innymi “izmami”…

Metamorfozy

Ideą sesji dla Lounge była metamorfoza – przemienienie Kopciuszka w piękną księżniczkę, kaczątka w łabędzia itd, przy pomocy sztabu fryzjerów, wizażystów, stylistów, projektantów itd. Jako model poglądowy wystąpiła Bambi, która mimo swojego młodego wieku (15 lat!!!!) jest już naprawdę doświadczoną modelką z bardzo mocnym portfolio. Praca z nią to pełen profesjonalizm, gdyż sama w lot rozumie co fotograf ma na myśli, nie wymaga praktycznie żadnych sugestii czy wytycznych. Wie co robi i robi to doskonale. Wróżę Bambi kolosalną karierę, pewnie nawet większą niż jej imiennik z filmów Disneya!!!

Całość metamorfozy rozpoczęła się w salonie Kiss Paris, w którym Paulina Jędrych i Ewa Warmuz odprawiały fryzjerskie czary (nigdy nie myślałem, że włosy można tak ułożyć i będzie się to wszystko trzymać!). Potem było już coraz ciekawiej – Asia i dziewczyny z Kosmetyków Mineralnych dokonały prawdziwych cudów z pomocą ciuchów od Piotra Czachora, KREAtura concept store i IdeaFix.

Przygoda ta była dla mnie czymś porażającym – nie często na sesji mam takie wsparcie merytoryczne, które pozwala mi się skupić na tym co lubię i potrafię (chyba) robić – na zdjęciach. Nad wszystkim innym – nad tym żeby materiał układał się dobrze, żeby fryzura wyglądała jak należy itd, czuwał cały sztab profesjonalistów. To prawdziwy komfort pracy, za który dziękuje całej ekipie! Cel został jak najbardziej osiągnięty, stylizacja, wizaż, fryzura i całość wizualno-artystyczna wręcz mnie powaliła. A ja mogłem pracować w spokoju i skupieniu, wiedząc, że krzątająca się wokół modelki ekipa naprawdę wie co robi.

Biały Seamless

Od razu napomnę – nie robię White Seamless :)   Przynajmniej rzadko. Głównie dlatego, iż nie robię w studio, poza tym nie każde studio pozwala na takie zabawy ze względu na wielkość pomieszczenia. I nawet nie planowałem White Seamless w tej sesji. Impulsem do zastosowania tej techniki był…. spory kawał plexi, który znalazłem w studio. Pomyślałem, że to jedna, niepowtarzalna okazja spróbować fotografii z użyciem tegoż gadgetu bezkarnie (bo plexi nie moje, więc nie pęknie mi serce jak się porysuje)

Więc jak to właściwie zrobiłem? W zdjęciach na białym tle używałem tła…. szarego, gdyż jestem leniem śmierdzącym i takie akurat było już rozwinięte w studio, a mi za żadne skarby nie chciało się go zmieniać. Ale ten kto czyta regularnie mój blog, wie, że szare to idealne i uniwersalne tło – przy odpowiednim oświetleniu może być bądź to idealnie białe, bądź czarne jak smoła. Wystarczyło teraz tylko przepalić je dwoma lampami Quantuum z stripboxami 40x150cm, tak aby było prześwietlone o około 2-3 EV.

Tło już mamy – co dalej? Pasowało by pewnie oświetlić modelkę. Tym razem, przy tak biały tle, raczej nie było miejsca na specjalne subtelności jeśli chodzi o główne źródło światła – tu użyłem okty 180cm z prawej strony. Przy okazji okta oświetla mi także podłogę z plexi, do której dociera także odbite od tła światło stripów. Dzięki temu plexa zadziałała jak lustro i pozwoliła nam, przez pokazanie delikatnego cienia, umiejscowić modelkę w przestrzeni. To drobny szczegół, pomijany czasem w tej technice. Jednak moim zdaniem bardzo ważny – dobrze jest osadzić modelkę w przestrzeni, dzięki takiemu trickowi.  Plexi, oprócz swoich oczywistych zalet ma jedną poważną wadę – jest cholernie drogie, co przy dość destrukcyjnym działaniu szpilek damskich na jego powierzchnie, kreuje nam studnię bez dna :)   Ponoć jednak w sklepach typu Castorama można kupić cienkie płyty MDF lakierowane na wysoki połysk za około 20 zł. Powiem szczerze, że jeszcze tego nie sprawdziłem, więc liczę na opinie i informacje w komentarzach, ale może to być bardzo ciekawa alternatywa. Zack Arias podczas warsztatów dla CreativeLive uzywał podobnych płyt i podawał nawet numer towaru w Home Depot, więc jeśli ktoś już upolował taki wynalazek w naszych rodzimych sklepach dla Adamów Słodowych – proszę o feedback.

Kluczem do tej techniki jest też odległość od tła. Jeśli modelka będzie za blisko, światło, które odbija jak od wielkiego softboxa zbytnio wpływa na oświetlenie postaci. Tło działa po prostu jak wielka świecąca płaszczyzna, powodując nieprzyjemne efekty, jak np wściekle czerwone uszy a’la “ET go Home”. W takich warunkach dobrze jest oddalić nawet znacznie od tła modelkę, tak aby stworzyć 2 niezależne strefy oświetlenia. Przy znacznym oddaleniu, tło wypalamy sobie stripami, ale nie wpływa to na oświetlenie modelki, na którą błyskamy sobie tak jak chcemy. Było to szczególnie ważne w tej sesji gdyż fotografowaliśmy…. białe na białym! Aby kolor sukienki nie zlewał się z otoczeniem, konieczne było niezależne sterowanie strefami oświetlenia i ich mocą. To jeden z powodów dla których nie często robię tego typu zdjęcia, gdyż wymagają one naprawdę sporego (długiego) studia.

Zdjęcia robiłęm na przemian obiektywem 24-70 i 135 L Canona, obydwa świeże, obydwa już ukochane. Pracowałem przy ISO 100, przesłonie około 2.8 i czasie 1/200.

Nie samym Seamlessem człowiek…

Zaiste, ileż można robić zdjęcia White Seamless :)    W kolejnych zdjęciach chciałem trochę wydobyć gradacji tła oraz zróżnicować nieco oświetlenie pewnymi subtelnościami światła kontrowego. Obróciłem zatem stripy, które pierwotnie “wypalały” nam tło i zastosowałem je w sposób, którym najczęściej oświetla się atletów i boxerów :)   Wiem, wiem, Bambi nie przypomina ani atlety ani boxera, ale efekt świetlny jest naprawdę jednym z moich ulubionych. Otóż poprzez ustawienie 2 striów za modelką, pod kątem około 45 stopni, uzyskujemy obrys twarzy oraz całej postaci, wydobywający kształt. Strip daje nam bardzo przyjemną kontrę, która jest jednocześnie bardzo miękka, a poprzez długość modyfikatora, oświetla także całą postać.

Jako główne źródło światła posłużyła znów okta 180cm, dająca nam bardzo przyjemne, miękkie portretowe światło. Chciałem także uzyskać “aureolkę” za modelką na tle. Ostatnio ten patent, rodem z zakładu u “Pana Zenka” na mieście, coraz bardziej zaczyna mi się podobać. Napewno dodaje plastyki zdjęcia i wzbogaca je wizualnie. Aby uzyskać ten efekt, błysnąłęm zwykłą 430tką z filtrem CTO i założonym gridem, który pomagał mi skoncentrować strumień światła w konkretnym miejscu. Pomagał i przeszkadzał zarazem, bo cholernie ciężko jest wycelować sobie takim gridem w odpowiedni punkt, a nawet mikroskopijne ruchy lampy, zmieniają kompletnie sytuację :)   Plexi zostało na ziemi, ale już w nieco innym celu. Nie robiliśmy już całej sylwetki, ale oświetlając oktą w położeniu górno-bocznym wprowadzilibyśmy trochę cieni pod brodą, oczami itd, co nie byłoby specjalnie porządane w takich zdjęciach beauty. Plexi więc posłużyło tym razem za blednę – płaszczyznę, która odbijała część światła i oddawała, wypełniając nieco cienie.

Filmowo i oda do genialnego Maćka

No i na koniec filmik promocyjny backstage z tej sesji. Powiem tylko, że Maciek to jeden z najgenialniejszych ludzi jakich znam. Podobno, po lekturze Chase’a Jarvisa i jego tekstów motywacyjnych, rzucił pracę i zajął się tym co naprawdę kocha – fotografią i video DSLR. No cóż, nie mam najmniejszych wątpliwości, że Maciek jest samorodnym talentem i poradzi sobie na tym rynku. Zresztą efekty jego pracy jako operatora video widać poniżej.

Related Blogs

Poczytaj także:

• Serce Chopina – zajawka
• Na blache
• Babka z piasku