Mahna Mahna

Polak Polakiem!

Ciepło się robi, ha! Podobno w Niedzielę ma być 20 stopni :) Nareszcie czas plenerów, słoneczka, mieszania światła zastanego z błyskowym, wyjścia ze studia, chodzenia w samej Lucky Jumper, bez czapki, szalika na sesji. Żeby tylko czasu było więcej… Niestety ostatnio jest go jak na złość mniej i mniej, a “day job” nie pozwala na nic więcej tylko siedzenie przed komputerem po kilkanaście godzin. Ale i tak bardzo cieszę się, że pogoda wreszcie będzie sprzyjać plenerowym szaleństwom. Już nawet zrobiłem sobie przegląd sprzętu plenerowego, wszystko działa, bateria nadal ma 320 błysków na pełnej mocy 600Ws :)

Ale nie o tym, nie o tym

W ostatni weekend znów miałem okazję popracować z człowiekiem -gumą, Wojtkiem. Długo czekałem na tą sesję bo Wojtek ma wszystkie cechy wystarczające do tego żeby go szczerze nienawidzić – jest młody, przystojny, a do tego cholernie, paranoicznie wręcz zdolny! No nic tylko go nie lubić :) To żart oczywiście – jego nie da się nie lubić. Dlaczego człowiek-guma? Bo potrafi wszystko, może być wampirem, amantem, genialnym modowym modelem, a za chwilę małą dziewczynką – no właściwie wszystkim. Potrafi czynić cuda swoją facjatą i całym physis.  Zresztą najlepiej świadczy o nim jego portfolio! Praca z nim to po prostu przyjemność – sam doskonale wie, jak ma pozować, jak osiągnąć dokładnie ten efekt o który nam chodzi. Nic tylko cykać zdjęcia i cieszyć się z rezultatów. W sesji pomagała nam niezrównana Daria, która tworząc swoją wizażową magię, przyczyniła się wydatnie do stworzenia tej sesji! Talentów Darii nie muszę chyba zachwalać, gdyż mieliście okazję podziwiać jej genialną pracę m.in. przy “Barokowej”. Dream Team :) Mam nadzieję, że na tej sesji nasza współpraca się nie zakończy…

A tak generalnie to dowiedziałem się, że jestem typowym Polakiem! Hmm, to chyba dobrze, nie? :) Gorzej byłoby gdybym był typowym Gruzinem lub Libijczykiem, no ale zwróciłem uwagę jednemu z bardzo dobrych fotografów, któremu mam nadzieję trochę pomogłem w jego rozwoju przez parę lat, służąc radą, pomocą czy nawet sprzętem (!!), że zwyczajnie splagiatował 3 sesje genialnych skądinąd fotografów… Jedna sesja – wpadka, 2 – inspiracja (choć już szemrana), 3 – dla mnie straszny kanał. Ale grzecznie powiedziałem, mu, że jest za dobry aby tak oczywiście kopiować, ma swój styl itd, w zamian za co usłyszałem najśmieszniejszą inwektywę jaką znam: “Jesteś typowym Polakiem” :) No dobra, nie mieszam się, ale żeby mnie tak wyzywać swoiście za całą tą pomoc przez lata? :) To straszne, mamo jestem Polakiem. Nie płacz synu, wszystko będzie dobrze :)  Nie uznaję wzorowania się na innych za coś złego: wszystkie dobre zdjęcia zostały już zrobione za czasów Richarda Avedona, teraz wszystko jest kopią. Poza tym, poprzez wzorowanie się, można się naprawdę sporo nauczyć, rozwinąć warsztat, pracować nad własnym stylem. Może to być nawet twórcze rozwijanie pomysłów, przekształcanie ich, uzupełnianie, przepuszczenia przez własną wrażliwość. Poprzez wzorowanie, no właśnie… Wzorowanie a nie Copy-Paste :)  Co jest a co nie jest dla mnie plagiatem? Jeśli nawet zrobisz mega podobne zdjęcie jak Lara Jade albo Annie Leibovitz, ale przepuścisz ten kadr przez filtr swojej własnej wrażliwości, przez swoje oczy, swój świat – dla mnie to jest inspiracja. Jeśli, pomimo, że mógłbyś nie włożysz w to własnego serca, własnej twórczości – jesteś Copy-Paste.

A jeśli piszesz Piechu takie głupoty nie na temat – to jesteś typowym Polakiem….

Smaczek w teczce

W studio mieliśmy okazję popracować z lampami Elinchroma 500 i 1000Ws. Ma to oczywiste plusy, ale także sporo minusów. Przede wszystkim przy pracy z małymi przesłonami, mieliśmy permanentnie za dużo mocy, stąd też ratowałem się filtrami szarymi (typu Fader). Zadaniem na tą sesję było wyraźne obrysowanie Wojtka światłami kontrowymi. Stąd też używałem aż 2 kontr z softboxami typu strip po każdej stronie modela. Aby uniknąć odblasków w obiektywie, a jednocześnie mieć pełną swobodę ustawienia kątu padania światła kontrowego, zastosowaliśmy 2 flagi, skutecznie blokujące padanie światła prosto w aparat. Takie flagi to bardzo prosty patent – duży kawałek styropianu, obleczony w czarny (najlepiej plusz) materiał, tak aby pochłaniać światło błyskowe. Proste – a jakże pomocne, nie tracimy kontrastu zdjęcie, nie musimy obawiać się o niechciane flary w obiektywie, dodatkowo kierunkujemy sobie dość precyzyjnie światło.

Główne źródło światła – typowo modowe, czyli beauty dish (bialy) 70cm, ustawiony nad modelem i pochylony tak aby oświetlać go nieco z góry. Aby umieścić dish centralnie nad Wojtkiem, nie obyło się bez użycia statywu typu boom. Zresztą ostatnio boom to podstawowy statyw jaki używam, nie wyobrażam sobie pracy bez niego. Nie dość że jest znacznie bardziej stabilny niż zwykłe statywy (poprzez zastosowany odważnik), to jeszcze pozwala mi na znacznie bardziej precyzyjne pozycjonowanie lamp. Przy zdjęciach sylwetkowych doświetlałem także nogi, lampą z gridem po lewej stronie, tak aby wydobyć nieco światła i wyrównać jasność. Niestety, jak wspominałem, mieliśmy nadwyżkę mocy, więc lampa na minimalnej mocy, nieomal wylądowała na korytarzu :) Jak widać na tutorialu poniżej, czasami po prostu nie chciałem już walczyć z tym “za mocnym doświetleniem” i rozjaśniałem w bardzo prosty sposób w PhotoShopie :)

Specjalną zabawę zafundowaliśmy sobie w zdjęciach z teczką – wszystko mi grało jeśli chodzi o oświetlenie. No może prawie wszystko. Czyli właściwie nic:) Wyglądałoby dobrze gdyby…. pojawił się odblask na teczce. Bez niego teczka wyglądała płasko, kompletnie nie trójwymiarowo, smutno, nieciekawie. Dlatego też przy zgaszonych światłach w studio, Przemek musiał celować w teczkę flashem ze snootem, co nie było takie proste, gdyż przy każdym ruchu modela, teczka zmieniała pozycję, a co za tym idzie, trzeba było ustawiać wiązkę błysku na nowo. Zapewne nie było to najbardziej wdzięczne zadanie, jakie Przemek robił w życiu, ale jak widać na zdjęciach, właśnie ten błysk na teczce dodał brakującego smaczku!

Większość zdjęć wykonałem obiektywami 85 1,8 i 135 L na przesłonie f2.8, czasie 1/200 sekundy i ISO 50. Tak jak wspomniałem, w większości zdjęć stosowałem też filtr szary, zmniejszający mi ekspozycję o około 2 działki przesłony. To już prawdziwy hard core, przy takim iso, no ale niestety przy takiej głębi ostrości i mocy lamp…

A dlaczego właściwie taka głębia?

Kiedyś właśnie takie pytanie dostałem w komentarzach pod wpisem – po co taka głębia w zdjęciach sylwetkowych. Odpowiedź jest niestety prosta i brutalna – z lenistwa. Znacznie prościej zapanować nad tłem przy takim F, gdyż wszelkie niedoskonałości tła (plamy, zagięcia) zanikają w nieostrości, przez co mamy znacznie mniej zabawy w PSie. Jasne, że jeśli byśmy mieli super dopracowane tło, te zdjęcia wyglądały by lepiej (i ostrzej) przy wyższej przesłonie, ale coś za coś:)

FotoSzop(en)

Tym razem w dziale z tutorialami, zabawa z PhotoShop, czyli ekspresowa relacja z postprodukcji jednego ze zdjęć. Jak możecie zobaczyć, nie jestem typem, który spędza długie godziny w PSie aby zdjęcie wyglądało inaczej niż je zrobiłem. Wiele razy powtarzam, że zdjęcie musi dobrze wyglądać na matrycy, a w programach do postprodukcji można jedynie poprawić to co absolutnie konieczne. Tu jednak drobna uwaga organizacyjna – strasznie fajnie jest pracować z komputerem na sesji. Powodów jest kilka, przede wszystkim, przy ustawianiu oświetlenia i dokonywaniu poprawek ekspozycji, nie musimy wierzyć swojemu ekranikowi LCD. A ten (przynajmniej u mnie) kłamie jak z nut. Nie wiem, z czego to wynika, ale na moim aparacie zdjęcia pokazują się znacznie bardziej doświetlone, niż w rzeczywistości są. Nawet przy porównaniu histogramów w aparacie i Lightroomie są różnice. Dlatego też, jeśli mamy komputer na sesji, możemy na bieżąco sprawdzać ekspozycję, ustawienie świateł i ogólną wizję zdjęcia na większym (i o większej rozdzielczości) monitorze. Kolejnym plusem jest oczywiście to, że model, wizażystka czy stylista maja także podgląd na zdjęcia, mogą “on the fly” kontrolować detale za które są odpowiedzialni, poprawiać pozy, makijaż itd. Dzięki temu mamy pewność, że po powrocie z sesji, kiedy jesteśmy mega podjarani, bo przecież było wszystko super, nie okaże się że modelka miała 2 lewe buty albo całą sesję wystawała jej metka!

Ale do brzegu – co z tą obróbką?

Pierwszy etap po opuszczeniu Lightrooma, to oczywiście healing brush. Praca długa, żmudna i wyjątkowo nudna, jednak w tego typu zdjęciach modowych konieczna. Wybieramy zatem odpowiednia wielkość narzędzia i próbkujemy w sposób skrupulatny i metodyczny. To chyba najmniej przyjemna część postprodukcji (i zapewne trwająca najdłużej). Potem jest już tylko przyjemniej – mój ulubiony patent z Channel Mixer (Red filter) na Overlay Blending Mode z Opacity około 20-30%. To nadaje nam fajnego kontrastu zdjęcia oraz nadaje przyjemnego kolorytu skóry. Jeśli kontrast jest za duży można to oczywiście skorygować Opacity, lub też krzywą we właściwościach warstwy.

Ponieważ beauty dish od góry był bardzo blisko modela, zadziałało prawo odwrotności kwadratów i ręce były nieco ciemniejsze niż twarz, przez co miały ciut inny kolor. Aby temu zaradzić, spróbkowałem sobie kolor skóry na twarzy Wojtka i dodałem warstwę Solid Color z właśnie tym kolorem, mieszając ją w trybie Hue. Przy odpowiednim Opacity, wyrównuje nam się koloryt skóry (w tym przypadku całego zdjęcia, ale można oczywiście zastosować maskę tylko na skórę). Jak już wspominałem, próbowałem nieco doświetlić też nogi, ale po paru próbach i nadwyżce mocy zrezygnowałem, więc musiałem swój błąd naprawić w Photoshopie. Sposobów jest wiele – krzywa, Brightness itd. W moim przypadku zwiększyłem trochę Brightness (i zmniejszyłem kontrast, żeby nie wprowadzić jakiś dziwnych kolorów) i na warstwie wydobyłem jedynie nogi. Przez to wyrównało się nieco oświetlenie i efekt jest mam nadzieję w miarę naturalny.

Podobną metodą podniosłem nieco kontrast, głównie na włosach, butach czy torbie – poprzez odpowiednio zmodyfikowaną krzywą przyciemniłem nieco pewne partie zdjęcia, które następnie maskowałem. Metoda bardzo prosta a jednak pozwala na bardzo fajne i nienachalne powiększenie rozpiętości tonalnej zdjęcia, bez wrażenia, że zdjęcie było “fotomatiksowane”. Bardzo lubię technikę HDR, ale za dużo widzę zdjęć w których ten efekt aż krzyczy. Dla mnie dobry HDR to taki, o którym nie wiem, że to HDR. Oglądałem ostatnio sporo zdjęć digital blending, w których fotograf, kleił zdjęcie z paru klatek za pomocą masek – to też High Dynamic Range, a jednak jakże inny, bez efektów halo, bez podniesionego do granic absurdu kontrastu lokalnego. Nie wiem, może się nie znam, co o tym sądzicie? Liczę na opinie w komentarzach!

Następnymi etapami obróbki były już prace kosmetyczne – poprawienie faktury materiały przez Healing Brush i Spot Healing, rozjaśnienie nieco oczu i nadanie ogólnego kolorytu przez Cross Process w Color Efex Pro. Wiem, wiem, to straszny obciach używać efektów gotowych. Wiem, mógłbym to samo zrobić w samym PSie, ale jak napisałem wyżej – wygrywają względy praktyczne. Jeśli coś mogę zrobić szybciej i wygląda to tak jak chce – dlaczego tego właśnie nie użyć:) Powyżej – zdjęcie bez obróbki, do porównania, co zostało zrobione.

Poniżej rzeczony filmik/tutorial z obróbki, okraszony muzyką rodem z The Muppet Show – zapraszam do oglądania tegoż, oraz innych filmików na mojej stronie Video.

 

Related Blogs

Poczytaj także:

• Hair
• UV Stories i…
• Choinkowo