Błyskotki, Paralele i Bin Laden

Długi weekend

Jak to dobrze czasem odpocząć. Oderwać się od nawału pracy zawodowej, zapomnieć na chwilę o wszystkich meetingach, conf callach, projektach i składni SQL. Naładować baterie i zresetować się zupełnie. I to wcale nie musi oznaczać upijania się do nieprzytomności :) W moim przypadku oznaczało to nie mniej ni więcej ale błogie lenistwo przez tydzień i oczywiście… zdjęcia. Choć plany były znacznie bardziej rozbudowane, z plenerami, fashionami i innymi czarami. No ale oczywiście co się dzieje kiedy 80% Polaków ma wolne? – LEJE. Niestety jak zwykle nasza aura nie dopisała kompletnie i powodowała nastrój jednoznacznie barowy. No ale od czego właściwie mam moje mini domowe studio? I od czego dobrzy znajomi, tacy jak Aneta? Mimo, że zbałamuciłem żonę i zdołałem przekonać, iż to właśnie na moje studio powinien zostać przeznaczony największy pokój w naszym mieszkaniu, częściej gra on role gabinetu i pokoju do pracy, a sprzęt foto stoi i łapie kurz. No ale przychodzą właśnie takie dni, kiedy wszystko aż krzyczy – studio, studio!
A jak studio, przynajmniej moje mini studio to portrety, a któż zapozowałby lepiej niż Aneta, istny kameleon, który dosłownie przeistacza się nie do poznania przed obiektywem. To już nasza kolejna sesja z Anetą i odkrywamy coraz to nowe jej oblicza.

Pala…tfu..Paralele

Przy okazji piszę ten wpis, oglądając X-Factor, na którym od dawna się emocjonuję niezdrowo. Nie wiem z czego to wynika, lecz cholernie wkurza mnie kompletny brak gustu, jakim cechują się wysyłający SMSy. Założę się, że znów wygra ktoś niewidomy, Filipińczyk lub 7 letnia dziewczynka. Bo to takie słodkie. A prawdziwi artyści, ludzie z charakterem, którzy mają coś do powiedzenia przez swoją muzykę, coś więcej niż tylko zakręcenie zgrabnym tyłkiem, albo szokowanie wymalowanymi paznokciami i oczami, pozostaną znów na marginesie mainstreamu… Napisałem o braku gustu SMSujących, bo nie wierze, że to brak narodowy. Nota bene, paralelne procesy odnaleźć można praktycznie wszędzie, także na niwie “prawdziwej portalowej fotografii”, o czym za chwile…

Błyskotki

Portrety beauty to już ponoć mój znak rozpoznawczy. Przynajmniej tak się dowiedziałem od sporej już publiczności, która kojarzy mnie właśnie z tego typu zdjęciami. To w sumie dla mnie trochę dziwne, bo sam siebie nie utożsamiam głównie z tego typu zdjęciami, a raczej z plenerowym szaleństwem, jednak niezaprzeczalnie ostatnio dość sporo przesiedziałem w studio nad wszelkiego rodzaju portretami, co pozwoliło mi na wyrobienie sobie swojej specyficznej techniki. Często pytacie jak osiągam efekt tak płytkiej głębi w zdjęciach studyjnych, w połączeniu z tyloma lampami błyskowymi. Kluczem w tym przypadku jest praca z minimalnymi mocami lamp oraz bardzo bardzo niskie ISO. Mój Ds pozwala mi zejść nawet do ISO 50, lecz jeśli i to nie wystarcza, stosuje pasjami filtry neutralne szare. Póki co, z racji ograniczonego budżetu posiadam tylko jeden filtr Vari-ND do obiektywu 135L. Do 85mm używam standardowych filtrów ND pozwalających mi na ograniczenie światła o 1 i 2 działki przesłony. Nie są one jednak tak wygodne jak Vari-ND, który pozwala na płynną zmianę siły działania filtra od 1 do 4 działek przesłony, więc pewnie następnym wydatkiem będzie kolejny Vari dla tego obiektywu.
Są różne szkoły – wielu fotografów nigdy nie użyje szarych filtrów w studio, uważając to za zwykłą profanację. Jednak jeśli pozwalają mi one osiągnąć to co chce – czyli dość bogato oświetlony portret, jednocześnie z bardzo niską głębią ostrości – to czemu właściwie nie? Zasady są po to by je łamać.

No więc do technikaliów – jak już wspomniałem, ISO jak najmniejsze, w moim przypadku 50, bardzo mała głębia, z obiektywem 135L było to f2.2 z czasem 1/160 sekundy. Daje nam to podstawę do portretu z bardzo płytką głębią, które tak bardzo lubię. Głębią wręcz niebezpieczną, gdyż wymaga ona od fotografa ciągłego kontrolowania ostrości na oczach modelki. Przy takiej przesłonie, płaszczyzna ostrości oraz obiektywie bardzo blisko twarzy, płaszczyzna ostrości miała dosłownie kilka, kilkanaście milimetrów.
W tych zdjęciach znów odwołałem się do klasycznej muszli, jako oświetlenia głównego – okta od góry oraz parasolka od dołu. Górne światło to oczywiście moja ulubiona lampa MSN 800 od Fripersa, która doskonale sprawdza się tak w studio jak i w plenerze. Dolne światło było znacznie słabsze niż okta, więc wyrównałem sobie jedynie cienie, bez przesadnego efektu upiornego podświetlenia. Aby wydobyć trochę plastyki ze zdjęcia skontrowałem oczywiście z obu stron lampami MircoPro oraz MSN 500. Na tło symbolicznie błysnąłem małą lampką z gridem. To ostatnio mój ulubiony setup do portretów i ponoć znak rozpoznawczy :)
Jak już wspominałem, MSNy to cholernie dobry wynalazek. Przy bardzo przystępnej cenie oferują naprawdę dobre wykonanie i są przede wszystkim super wyważone, co powoduje, że nawet przy sporym wietrze w plenerze, sprawują się naprawdę niezawodnie. Zresztą ostatnio rozmawiałem z kilkoma fotografami, którzy niezależnie kupili te lampy, nawet nie czytając moich wpisów i wyrażają się o nich w samych superlatywach. Mam nadzieję, że już niedługo uda mi się pokazać je w środowisku, w którym najjaśniej błyszczą – w plenerze. Stay tuned!

Obcinanie

Teraz trochę trucia o kadrowaniu, obcinaniu i amputowaniu! Ostatnio z przyczyn czystej ciekawości i w ramach eksperymentu socjologicznego, zalogowałem się na jednym z portali fotograficznych tzw. mainstreamu. Nie robię tego za często, bo mam swoją opinię na temat tego typu zjawisk i wypowiedzi “wyznawców jedynie słusznej analogowej filozofii prawdziwej zaangażowanej fotografii artystycznej” (sic!), którzy jako jedyni posiedli tajemną wiedzę jak powinny wyglądać zdjęcia. I to co najdziwniejsze, ci portalowi Guru najlepiej znają się na zdjęciach z gatunków, których akurat nie robią i nigdy nie wykonali ani jednego zdjęcia w komentowanych charakterze. Z przykrością obserwowałem, jak owi mentorzy mieszają wręcz z błotem młodych fotografów słowami “Fajne, ale szkoda ręki”, albo “mogłeś nie ucinać łokcia” itd. I to komentują tych młodych, zapalonych fotografów, mając w swoich portfoliach same kwiatuszki, żuczki czy widokówki. Nic mnie tak nie irytuje jak właśnie takie podejście. Przez to wielu fotografów, którzy święcie wierzą w wyrocznie forumowe, woli ratować łokieć, nawet za cenę tego, że kompletnie rozwalą kadr, zaburzą jego proporcje, zepsują zdjęcie. Żeby zachować dłoń w kadrze, potrafią wtedy rozsadzić całą kompozycję! No ale fotografowie robaczków na łące za to ich przecież pochwalą!
A wystarczy zastanowić się co w kadrze jest dla nas najważniejsze. Czy nie-ucięta ręka czy stopa wnosi tak wiele do kadru, że warto zepsuć wszystko inne żeby ją pokazać? Gdyby np modelka na uciętym łokciu miała chociaż jakiś odjechany tatuaż, albo obcięta ręka trzymała głowę Bin Ladena… Nie mówię już o tym, że wystarczy spojrzeć na kilka numerów Vogue czy GQ aby zobaczyć, jak kadrują najlepsi fotografowie modowi, bo do tego trzeba by pewnie coś więcej czytać niż własne komentarze, ale w moim przekonaniu tego typu teksty, wyrażane przez kogoś kto ma mocną pozycję na różnorakich forach, zwyczajnie psują wrażliwość tych wszystkich młodych zdolnych. I nie mówię tu broń Boże o sobie, ja już jestem starym koniem i nawet jakbym dostał tego typu opinie, to pewnie tylko bym się uśmiechnął, ale dla osób, które wchodzą dopiero w piękny świat fotografii jest to nader szkodliwe, kiedy średniactwo i miernota równa ich do siebie. Bo przecież tylko analogowo to artystycznie, bo przecież czarno-białe zdjęcia to jedyna uznawana sztuka, bo robaczek z takim pięknym bokeh jest taki słodki i natchniony…. U mnie zobaczycie prawie same poobcinane kończyny, czubki głów itd, bo w nosie mam tego typu opinie, a zależy mi na tym by pokazać to co w danym zdjęciu jest najważniejsze.

A Wy co o tym sądzicie? Podzielcie się proszę swoimi opiniami w komentarzach
No i oczywiście zdjęcia beauty robi się głównie w Photoshopie. Więcej w beauty jest obróbki i talentu informatycznego, niż kunsztu fotografa. Jasne! Dla tych wszystkich, którzy pieprzą takie smuty po forach, dedykuje poniższy filmik z post-produkcji zdjęcia Anety. Cały proces jest przyspieszony tylko 3 razy, a film trwa 3 minuty, więc można sobie łatwo policzyć, ile tak naprawdę spędza się na Szopie przy takich zdjęciach :) Houk!

Related Blogs

Poczytaj także:

• Hair
• UV Stories i…
• Barokowa Baronowa i Lucek z M jak Miłość