Choinkowo

Nadrabiamy, czyli prefacja dygresyjna

No tak, zaległości całkiem sporo, ale coraz trudniej to wszystko ogarnąć – praca, foty, zdrowie. No cóż, bywa, ale czem prędzej postanowiłem naprawić wszelkie opóźnienia. Tym bardziej, że dzisiejsze to sesja dla naprawdę fajnej wizażystki, Kasi, dla której przygotowałem dość niespotykany pomysł sesji ze światełkami choinkowymi. Zresztą przygotowując się do sesji, robiłem w domu jak zwykle jakieś tam swoje testy.Wszystko po to by w owych testach polec sromotnie. Nic mi się nie kleiło, w zastanym przy lampkach choinkowych było tak sobie, a błysnąć znowu też nie było jak, bo wszystkie lampy za mocne. ISO było totalną przeszkodą, bo ozdóbki dawały cholernie mało światła, więc ni jak nie szło tego zgrać. Testy poszły w kosz, ja zły, więc poszedłem spać. A wtedy, jak do Józefa Oleksego, przyszedł do mnie anioł (do niego to już chyba 2 razy co najmniej) i powiedział “Czas Piechu, czas”. Jednym słowem – olśnienie. Po co mi wysokie ISO, skoro i tak błyskam! Zastane – czas, błyskowe – przysłona i ISO. Nie wiem co mówi o mnie ta wątpliwej jakości przypowieść, ale jedno jest pewne – mam fioła na punkcie foto, skoro nawet przez sen myślę o zdjęciach… ale o tym za chwilę.

Tą przydługawą dygresją kompletnie złamałem zasady tworzenia tekstów pisanych, więc co mi tam – pozwolę sobie na jeszcze jedną. Inspiracja. I od razu powiem – jestem totalnym leszczem fotograficznym, wszystko co tu jest na blogu to moje zajawki i zabawy ze światłem, próby i eksperymenty. Nie uznaję siebie za znawcę, czy mentora i nikt mnie w takie tory nie wpuści. Ot robię sobie zdjęcia, staram się, żeby każde z nich było inne choć trochę od poprzedniego, jeśli chodzi o pomysł, wykonanie itd. Nie aspiruje. Ok tyle prefacji – inspiracje. Dobra sprawa. Bardzo fajnie jest się inspirować pracami innych fotografów, czerpać z ich doświadczenia i kreować na tej podstawie coś swojego. W końcu wszystkie dobre zdjęcia już zostały zrobione na świecie (w tym pewnie 99% z nich przez Richarda Avedona w zeszłym wieku), więc nasze prace to przetwarzanie już istniejących motywów na nowo, po swojemu. No właśnie – po swojemu. Ale na Boga – dziwnym i przerażającym jest to, iż po opublikowaniu gdzieś foty ze światełkami, zobaczyłem sam na forach (a i dostawałem sygnały od innych) ze 20 zdjęć innych fotografów z takim samym pomysłem. Jak już się inspirować to po pierwsze kimś naprawdę dobrym, a nie mną (Avedon, Cowart, Jade, Rodwell, no do jasnej, jest ich wielu), a po drugie INSPIROWAĆ,  a nie koniecznie kopiować :) Już tam kopiowanie sprawa drugorzędna, ale zapewniam – jest wiele osób znacznie lepszych do “naśladowania” niż ja – zwykły amator, pasjonat i leszcz :) Tyle dygresji!

Do brzegu!

No dobra, koniec poematów dygresyjnych! Sesję zorganizowaliśmy typowo dla wizażystki Kasi, która naprawdę nieźle czaruje. Oferuje zresztą także prywatne sesje doboru kolorów. Generalnie – mistrz wizażu, stylista, charakteryzator filmowy i teatralny, duże referencyjne doświadczenie zarówno z klientami indywidualnymi jak i przeprowadzaniu kampanii wizerunkowych dla firm, sesje zdjęciowe dla magazynów modowych, pokazy mody, wykłady w szkołach wizażu i projektowania ubioru. Dlatego tez głównie sesja kręciła się wokół zdjęć typowo “make-up-owych” jak po lewej, jednak nie byłbym sobą, gdybym nie cyknął jakiś “makro-twarzy” :) Tym bardziej, że modelki naprawdę pro, a i zajawka “makrowa” nie minęła. Czasem to przychodzi jak fala, mam zajawy na mega-szerokie kadry, tylko po to by wrócić do bardzo ciasnych kadrów.

Fociliśmy razem z Kubą, który, z racji tego, że jest młody i bez obowiązków, produkuje po prostu sesję za sesją, przez co rozwija się w tempie błyskawicy. Szczęśliwi studenci, którzy oprócz nudnych wykładów mogą całkowicie poświęcić się swojej pasji. Bo facet ma kupę czasu (choć pewnie uważa inaczej) na rozwój fotograficzny i lada dzień będziemy widzieć jego zdjęcia w magazynach modowych.. A my staruchy jesteśmy skazani na jedna sesje miesięcznie…Zazdraszam.

Przy okazji sesji postanowiliśmy zinterpretować oświetlenie typu “muszla” w różnorodnych odsłonach, tak cyfrowych, jak i analogowych.

Czyli jak?

Dość klasycznie, przód to 2 lampki, jedna z wielkim softboxem od góry, jak główne źródło światła. Od dołu parasolka do wypełnienia cieni (ponoć to oświetlenie dla poprawienia nastroju starszych pań – bo nie ma zmarszczek, kilku podbródków itd, ale ja nader lubię ten setup).No i oczywiście 2 kontry, tak aby dodać trójwymiarowości zdjęciu. Pewnie nie w każdym zdjęciu widać aż 2 kontry, ale czasem wolę mieć więcej ustawione niż faktycznie widać – lepiej mieć nadmiar i z tego nie korzystać, niż użyć mniej i potem żałować.

Przesłony “dość wysokie” jak dla mnie, w granicach f2.8. W tego typu zdjęciach beaty używam znacznie mniejszych na ogół, natomiast taki wybór podyktowany był ograniczeniami sprzętowymi – chciałem i to bardzo pobawić się także analogiem (vide zdjęcie po lewej). Po co? Przecież w studio nie ma “kółeczek” tak fajnych w analogu średnio-formatowym… Otóż powód masakrycznie prozaiczny – testy, testy, testy. Jestem pod przemożnym wrażeniem mojego nowego Hassia i nie przeżyłbym sesji bez wyciągnięcia go z torby. Ten aparat pokazuje mi, dlaczego zacząłem jarać się fotografią, dla mnie to kompletny powrót do korzeni. Aparat (i film) nie lubi lamp, lubi zastane, nie ma podglądu zdjęcia, uczy pokory, reżimu kadrowego, zastanowienia. Pierwsze próby z analogiem to było cykanie jak popadnie, teraz powoli uczę się starannie dobierać kadr. Wszystkim znudzonym “cyfrową łatwizną” polecam taką terapię. No i oczywiście tonalność – w cholerę większa niż mój marek.  No i kolejny raz “krzywa uczenia się” – pomiar światła, kadrowanie, skanowanie. Metoda prób i błędów, poznawanie na nowo co to czerń i biel, co to kolor, co to rozdzielczość. Romans z ziarnem, szumem (serio – teraz totalnie olewam ze mój marek szumi na wysokim ISO, so fu..ng what!). Wywoływanie, suszenie, skanowanie… Polecam wszystkim taką lekcję pokory!

Na koniec technikaliów – f2.8, ISO 100, czasy kolo 1/200 sekundy. Czyli raczej studyjna klasyka. Podstawa zdjęć studyjnych – tylko od Was zależy, co z tym zrobicie!

Masakra jest, pora do Indii

Masakra jest! Pracy co nie miara, zdrowie niedomaga. Zero czasu na zdjęcia. Ale marzyć trzeba. Więc planuję. Fotograficznie planuję. Do Indii. Plan pierwotny: Mumbai – New Delhi – Varanasi. Plan pierwotny – jeden t-shirt, spodenki, apart, bateria i lampa. Plan pierwotny – “real life of India outdoor using studio flash”… Plan jest generalnie dobry, ale wymaga doprecyzowania. Zatem proszę o pomoc i pytam o doświadczenia. Byliście w Indiach? Wiecie jak załatwić lokalnych przewodników, znających język i kulturę? Będę zobowiązany za wszelaką pomoc. Mumbai koniecznie – bo znam, bo czuje się w nim w miarę pewnie i mam pewne kontakty. Varanasi koniecznie – bo to miejsce które fotograficznie trzeba odwiedzić – to miasto w którym każdy Hindus chce umrzeć, pełne modlitwy, pielgrzymów i krematoriów, malowniczo usadowionych nad Gangesem. Ale reszta planu jeszcze w rozsypce – pomóżcie i wpiszcie w komentach, co radzicie!

Poczytaj także:

• Hair
• UV Stories i…
• UV Stories – zajawka